ŚWIATŁO PRZEDNIE
Co to jest światło przednie? Jest to światło, którego źródło znajduje się za fotografem, a oświetla obiekt prosto z przodu. W większości przypadków źródłem światła jest słońce. Jako że światło przednie zazwyczaj równomiernie oświetla obiekt, wielu doświadczonych fotografów uważa, że to najłatwiejsze światło do robienia zdjęć. Termin "najłatwiejsze" odnosi się tutaj do światłomierza aparatu fotograficznego, który musi poradzić sobie z pomiarem światła, by zapisać prawidłowo ekspozycję. Skoro obiekt jest jednolicie oświetlony, bez nadmiernie jasnych i nadmiernie ciemnych obszarów, pomiar światła jest względnie łatwy, końcowe zdjęcie będzie zaś przedstawiało zrównoważoną ekspozycję.  ( źródło: fotopolis.pl  )

Przy tego typu oświetleniu należy pamiętać, by aparat nie zalazł się bezpośrednio przed lampą, ponieważ spowoduje to niechciany cień na naszym modelu który właśnie fotografujemy. Aparat ma znajdować się nieco z boku lampy, która oczywiście świeci światłem ciągłym, skierowanym.




OŚWIETLENIE BOCZNE-  to takie, w którym światło pada na obiekt pod kątem zbliżonym do prostego w stosunku do osi optycznej. Dotyka ono połowę obiektu, natomiast druga połowa znajduje się w cieniu. Takie oświetlenie podkreśla strukturę przestrzenną obiektu, wyostrza kształty i zwiększa kontrast. Często stosowane do fotografii technicznych, architektury, gdy głównie stawia się na plastyczne przedstawienie obiektu. Rozproszone światło boczne często stosowane jest do fotografii portretowej, fotografii mody, gdyż daje miękką, a zarazem wyrazistą plastykę i jest modelujące. Natężenie oświetlenia reguluje się poprzez zmianę odległości od obiektu fotografowanego, cienie będą krótsze im bliżej obiektu ustawione będzie źródło oświetlenia. Taka manipulacja światłem może sprawić, że fotografia nabierze dramaturgii. (źródło: magiaportretu.pl)


Schemat:
                                  

OŚWIETLENIE REMBRANDTOWSKIE, lub inaczej nazywane oświetlenie typu Rembrandt (Rembrandt lighting). Technika ta nazwę swą wzięła od nazwiska holenderskiego malarza, który to w swoich obrazach w dość charakterystyczny sposób ustawiał modela względem światła. Fakt, że Rembrant raczej nie dysponował profesjonalnym oświetleniem studyjnym, a zwykłym oknem, nie przeszkadzał mu w malowaniu pięknych portetów.

Źródło światła należy ustawić dość wysoko pod kątem ok. 45 stopni do obiektu, aby kąt pomiędzy linią światła, a linią obiektywu również wynosił 45 stopni.

• Przykład zadania do części praktycznej egzaminu: 

Wykonaj serię zdjęć martwej natury składającej się z figur geometrycznych. Zdjęcia wykonaj w kadrze pionowym oraz poziomym przy zastosowaniu trzech różnych rodzajów oświetlenia:
a) rozproszonego (bezcieniowego),
b) ostrego (bocznego)
c) górnego.
Wybierz najlepsze zdjęcia z każdego rodzaju oświetlenia zarówno w kadrze pionowym jak i poziomym i umieść je w internecie, czyli na bloggerze.


a) rozproszone bezcieniowe:

                   Światłem rozproszonym nazywamy światło które jest miękkie, czyli nie powoduje kontrastów na zdjęciu i nie wyostrza kontur danego obiektu.Nie ma ono głównego źródła światła Można korzystać z namiotu bezcieniowego, lub stołu bezcieniowego. W moim przypadku do wykonania tego zadania wykorzystałam stół bezcieniowy z białym tłem (czyli materiałem na niego nałożonym, który jest przypięty do niego czarnymi klamrami by się nie zsunął). Umieszczamy na nim fotografowany przedmiot. Następnie po dwóch stronach- prawej i lewej- umieszczamy dwie lampy z parasolkami transparentnymi dające oświetlenie ciągłe. Podczas wykonywania zdjęcia należy pamiętać by dostosować ostawienia aparatu do oświetlenia. Zdjęcie nie może być ani prześwietlone, ani niedoświetlone. 

 

jednostka przysłony: f/8

czas ekspozycji: 1/125s

szybkość ISO: ISO-200

Długość ogniskowej: 50 mm

jednostka przysłony: f/8

czas ekspozycji: 1/60s

szybkość ISO: ISO-200

Długość ogniskowej: 50mm

b) ostre(boczne):

Oświetlenie boczne ma swoje główne źródło z boku fotografowanego przedmiotu. Jest ostre, czyli dzięki niemu uzyskuje się na zdjęciu duże kontrasty. Do otrzymania tego typu oświetlenia można użyć strumienicy. Przedmiot w tym rodzajju oświetlenia również można umieścić na stole bezcieniowym, jednakże nie możemy już do tego mieć włączonych dwóch lamp z parasolkami transparentnymi, tylko jednąlampę z lewej lub prawej strony bez tego typu parasolki. Ma być z boku przedmiotu umieszczona sama lampa świecąca światłem ciągłym. Uwaga: zdjęcie powinno wykonywać się bez lampy błyskowej wbudowanej w aparat fotograficzny, ponieważ wyjdą nam nieporządane cienie ( o ile się w ogóle pojawią). 

jednostka przysłony: f/8

czas ekspozycji: 1/125s

szybkość ISO: ISO-200

Długość ogniskowej: 50

jednostka przysłony: f/8

czas ekspozycji: 1/125s

szybkość ISO: ISO-200

Długość ogniskowej: 50mm

c) górnego:

           Oświetlenie górne swoje źródło ma nad przedmiotem. Powinno to oświetlenie być mocne, by wydobyć odpowiednie kontrasty na zdjęciu. Gdy położymy przedmioty które chcemy fotografować na stole bezcieniowym, to musimy umocować lampę (świecącą światłem ciągłym) tak, by oświetlała jego górną część. Lampa nie może znajdować się zbyt wysoko (ponieważ nie będzie widać źródła światła) ani zbyt blisko fotografowanego obiektu, ponieważ może prześwietlić kadr, co w rezultacie da złe wyniki zdjęcia.

 jednostka przysłony: f/8

czas ekspozycji: 1/60s

szybkość ISO: ISO-200

Długość ogniskowej: 50mm

jednostka przysłony: f/8

czas ekspozycji: 1/125s

szybkość ISO: ISO-200

Długość ogniskowej: 50mm

                                     Rembrandt van Rijn

Rembrandt pozostawił po sobie około 300 obrazów olejnych, 300 grafik i około 1000-2000 rysunków. Charakterystyczną cechą jego dzieł jest zafascynowanie efektami światła i głębokich cieni. Jego styl i technika ewoluowały z biegiem lat, jednak zamiłowanie do dramatycznego oświetlenia malowanych scen zajmowało centralną pozycję w jego całej twórczości, tak malarskiej jak graficznej. Obrazy malowane są z olbrzymią swobodą, im później tym bardziej szerokimi, swobodnymi pociągnięciami pędzla. Potężnym środkiem malarskim Rembrandta był światłocień, w sposób jemu właściwy stosowany, będący połączeniem światła i cienia, zmroku, z którego wyłaniają się postacie, oraz jasnych promieni. Rembrandt stosował mistrzowski światłocień zbliżony do dzieł np. Caravaggia, jednak w przeciwieństwie do włoskiego malarza, światło u Rembrandta ma charakter raczej metafizyczny niż ekspresyjny, a jego źródło jest często trudne do ustalenia . W latach ok. 1630 następuje u Rembrandta zmiana kolorytu, z zimnych tonów niebieskawo zielonkawych na ciepłe, złoto-brązowe. Około roku 1640 pojawiają się w jego dziełach silna czerwień i głęboki ton żółty, ostatnie zaś 20-lecie jego twórczości charakteryzują silniejsze efekty kolorystyczne i znacznie szerszy sposób malowania.

Rembrandt zwany jest „malarzem duszy” w przeciwieństwie do Rubensa, malarza ciała. Ujmuje on wszystkie zjawiska głęboko: początkowe dzieła jego cechuje dramatyczne napięcie, jednak prace późniejszego okresu twórczości są coraz spokojniejsze i bardziej pełne duchowego pogłębienia. Przez całe życie malował z wielkim zamiłowaniem autoportrety. Powstało ich niemal 100, w tym około 20 grafik, tworząc w ten sposób „pamiętnikarski” zapis zmian jakie życie i doświadczenia wycisnęły na jego twarzy. Serię zapoczątkował w roku 1627 portretem własnym jako młodego mężczyzny, ukrywającego twarz w cieniu. Jednym z ostatnich dzieł jest płótno z 1669 roku, z którego spogląda na nas stary, poszarzały i pomimo uśmiechu, zmęczony życiem człowiek zapadający się w ciemność. Obraz powstał tuż przed śmiercią artysty.
Spuścizna artystyczna Rembrandta jest bardzo bogata. W Lejdzie w latach 1617-1631 powstały portrety własne, portrety krewnych , sceny biblijne: Ofiarowanie Chrystusa w świątyni, Samson i Dalila, Grosz czynszowy i inne, dalej przedstawienia starców, czytających lub rozmyślających w mrocznych wnętrzach. Prawie wszystkie obrazy Rembrandta tego okresu są małego formatu, malowane z wielką dokładnością. W pierwszych latach pobytu w Amsterdamie zyskał rozgłos jako świetny portrecista. W okresie tym powstały znakomite portrety: Lekcja anatomii Doktora Tulpa (1632), Pisarz (1631), Budowniczy okrętów z żoną (1633), Dama z wachlarzem (Londyn), grupa przedstawiająca kaznodzieję Anslo, pocieszającego kobietę w żałobie (1641) i inne. Z licznych autoportretów Rembrandta z tego okresu (lata 30. XVII. w.) najlepsze znajdują się w Luwrze w Paryżu, w Galerii Uffizi we Francji i w galeriach: drezdeńskiej, londyńskiej, haskiej i berlińskiej. Silnym napięciem dramatycznym odznaczają się: Ofiara Abrahama (1635) i Oślepienie Samsona (1636). Ofiara Manoaha (1641) zapowiada już spokój i barwność dojrzałego okresu. Piękno aktu kobiecego wykazuje Danae (1636). Z okresu tego wyliczyć jeszcze należy małego formatu sceny Nowego Testamentu, spośród których Męka Pańska (1634) i Chrystus jako ogrodnik (1638) wysuwają się na plan pierwszy.

W roku 1642 powstał sławny obraz zwany Straż nocna, stanowiący punkt zwrotny w twórczości Rembrandta od silnego realizmu lat 30. do pewnego wizjonerstwa i mistycyzmu. Ze zbiorowych portretów tej epoki najsławniejsze: Lekcja anatomii Doktora Deymana (zachowany częściowo) i obraz Stalmeesters (zarząd cechu sukienników). Z dojrzałego okresu twórczości Rembrandta najpiękniejsze są portrety: Nik. Bruyningh (1652), burmistrza Jana Sixa (1654), syna Tytusa, Hendrikje, autoportrety, wreszcie liczne popiersia starych Żydów. Znaczny dział zajmują w twórczości Rembrandta tego okresu sceny ze Starego i Nowego Testamentu, jak małego formatu Zuzanna wśród starców (1647), Tobiasz (1645 i 1650) itd. Następnie potężne kompozycje: Błogosławieństwo Jakuba (1654), Saul i Dawid (ok. 1659) i Powrót marnotrawnego syna (ok. 1665). Z obrazów religijnych powstały jeszcze: Św. Rodzina (1644, 1645, 1646), Emaus (ok. 1650; 1648). Rzadko malował Rembrandt martwe natury: Rozpłatany wół itp., niezbyt też często krajobrazy, pojawiające się w jego twórczości od roku 1635.

Rembrandt był znakomitym twórcą, ponieważ w niezwykły sposób przelewał na obraz swe wyobrażenia i myśli. Potrafił interpretować dane rzeczy inaczej od pozostałych ludzi. Według mnie był wybitnym artystą.  Sądzę także że odróżniał się od innych sposobem pokazywania świata.

Fotografując rzeczy można w atrakcyjny sposób ukazać kształt, barwę i fakturę. Wszystko zależy od wykorzystanego światła i oryginalnego punktu widzenia.

Fotografowanie faktury nie zawsze musi się wiązać z dużym zbliżeniem do detalu. Wystarczy za pomocą o długiej ogniskowej wyodrębnić interesujący szczegół. Fakturę może więc tworzyć choćby gęsta ściana lasu.

Fotografując fakturę zazwyczaj skupiamy się wtedy na dużym zbliżeniu, które pozwoli wyodrębnić interesujący nas niewielki fragment rzeczywistości. W tym wypadku rolę dużej odległości, pozwalającej z dystansu ocenić sytuację, pełni różnica skali między fotografem a fotografowanym obiektem (np. pokrytym efektownymi żyłkami liściem). A warto zainteresować się właśnie dużymi zbliżeniami, ponieważ fascynujące wzory kryją się często w najmniej spodziewanych, ale bardzo bliskich miejscach wokół nas. Przyda się wtedy prawdziwy obiektyw makro (pozwalający na osiągnięcie powiększenia w skali 1:1) lub funkcja makro, jeśli fotografujemy cyfrówką z wbudowanym obiektywem. W drugim przypadku z łatwością będziemy mogli zbliżyć się do fotografowanego obiektu na niewiele ponad centymetr od przedniej soczewki. Dzięki wykorzystaniu teleobiektywu możemy podkreślić rytmi- czność powtarzania się pewnych elementów. Obiekty znajdujące się w oddali, mimo że może je dzielić duża odległość, sprawiają wrażenie, jakby stały blisko siebie.

 

Efekt spiętrzenia najlepiej widać przy zastosowaniu szczególnie długich ogniskowych i bardzo odległych obiektów – np. dachów budynków w panoramie miasta.

                                                 Retusz 

 Retusz oznacza poprawianie fotografii, poprzez jej odnowienie, zmianę barwną fotografii, wykadrowanie, poprawę szczegółów, a także zmiany poza obszarem kadru np. dodanie ramki. Retuszem jest również wykreowanie fotografii na styl dawnych fotografii.

 

Do retuszu można poddać nie tyko twarze ludzi itp. lecz także takie rzeczy jak na przykład okładki starych książek. Można tego dokonać m.in. w programie Adobe Photoshop CS6 dzięki takim narzędzia jak rozmywanie, stempel, łatka, pędzel itp, w zależności od tego, co oddajemy obróbce i potrzebom popraw danych elementów.

Polecenia do wykonania retuszu:

1. Włączamy komputer. Podłączamy do gniazdka USB w komputerze czytnik kart, w którym włożyliśmy już kartę z aparatu. Otwieramy program Adobe Photoshop CS6.
2. Otwieramy obraz poprzez wybranie przycisku w pasku głównego menu poprzez wybranie przycisku "Plik" ---> "Otwórz" i wybieramy zdjęcie poprzez polecenie "Komputer" Karta (np.) SD.
3. Pojawi nam się obraz, który chcemy polepszyć. 
4. W programie Adobe Photoshop CS6 retuszujemy zdjęcie wybierając z paska narzędzi narzędzia, które według nas są potrzebne do poprawy starego lub pobrudzonego zdjęcia.
5. Tymi narzędziami mogą być: pędzel, stempel, łatka itp. Przykładem wykonania takiej czynności może być na przykład "łatka". Dzięki temu przyrządowi możemy zaznaczyć prawym przyciskiem myszy, nieustannie trzymając pewien obszar, następnie puścić myszkę, z kolei powtórnie prawym przyciskiem myszy przesunąć ten obszar w inne, czyściejsze miejsce obrazu, na które chcemy go zamienić. 
6.  Należy również pamiętać, iż zdjęcie można odpowiednio skadrować, poprzez wybranie lewym przyciskiem myszy w pasku narzędzi polecenie "kadruj", zaznaczając na zdjęciu poprzez kliknięcie i przeciągnięcie zaznaczenia-cały czas trzymając przycisk myszy- kwadrat, bądź prostokąt. By zatwierdzić nowy wymiar skardowanego przez nas zdjęcia, wystarczy puścić przycisk myszy i nacisnąć na klawiaturze od komputera przycisk "Enter", następnie pojawi nam się na ekranie monitora nowe okno w dialogowym, w którym wybierzemy polecenie "kadruj". Przy kadrowaniu należy pamiętać, by zachować proporcje oryginalnego zdjęcia, a także nie należy zbyt powiększać, by w rezultacie nie zmniejszyła się rozdzielczość obrazu, co daje złej jakości zdjęcie.
7. Gdy uznamy że zdjęcie jest już idealnie poddane poprawie, zapisujemy je wybierając polecenie z paska głównego menu Plik---> Zapisz jako----> OK i możemy wyłączyć dany program. Gdy już to dokonamy, wyłączamy również komputer poprzez wybranie polecenia w lewym dolnym kącie ekranu monitora na pasku menu polecenie "Start" ---> "zamknij" ----> "wyloguj"

Panoramą

nazywamy rozległy i szeroki kadr krajobrazu bądź terenu zabudowanego obserwowane z dużej odległości z wyżej położonego w terenie punktu widokowego. Poprzez zdjęcie utrwalamy taki kadr za pomocą zdjęć panoramicznych.

  

Szczegóły zdjęcia:

• wymiary: 11797x2266

• przysłona: f/5.6

• czas ekspozycji: 100s

• ISO: 320

• długość ogniskowej: 55mm

   

  Przygotowanie zdjęcia panoramicznego:

  1. Gdy już mamy wszystkie zdjęcia gotowe, włączamy komputer, wyciągamy kartę pamięci z aparatu i wkładamy ją do czytnika kart którą podłączamy pod komputer. Wyskoczy nam wtedy na ekranie monitora okno dialogowe, w którym myszką od komputera klikając dwa razy wciskamy polecenie "Otwórz folder aby wyświetlić pliki". Gdy już to uczynimy, musimy wybrać swoje zdjęcia przeznaczone do panoramy i zapisać je na komputerze w domenie "Moje dokumenty".

     Następnym ważnym krokiem jest uruchomienie programu Adobe Photoshop CS6  poprzez dwukrotne kliknięcie myszką od komputera na ikonkę programu. Po otworzeniu się programu wybieramy polecenie na pasku głównego menu "Plik"---- > "Automatyzuj" ----- > "Photomerge. Pojawi nam się wtedy okno dialogowe, w którym na początku wybieramy Układ: "Automatyczny (proste zdjęcia) / Perspektywa (zniekształcenia oraz pochylenia) / Cylindryczny (widzimy obraz w 360 stopniach w poziomie, a w pionie w zaledwie 130 stopniach) / Sferyczne (obraz widzimy w 360 stopniach w poziomie i w 160 stopniach w pionie) / Kolaż ( możliwość zmniejszania wielkości pojedynczych zdjęć) / "Zmień pozycję" (zdjęcia nałożone jedno na drugie z możliwością przenoszenia pojedynczych obrazów). Następnie wybieramy przycisk "Przeglądaj" i wybieramy nasze zdjęcia do panoramy i zatwierdzamy to poleceniem "OK". Wtedy dany program do obróbki zdjęć stworzy nam zdjęcie panoramiczne, które musimy lekko oddać poprawce.

     Dlatego też  w poleceniu "Warstwy" naciskamy jednokrotnie prawy przycisk myszy od komputera i wybieramy polecenie "Scal warstwy". Potem z paska narzędzi wybieramy polecenie "Kadruj" i przycinamy panoramę by nie zostawić "biało-szarych'' kwadracików, które po zapisaniu zdjęcia przybrały by całkowicie biały kolor. Następnie upiększamy naszą panoramę poprzez wybranie polecenia z paska głównego menu "Obraz" --- > "Auto-tony", "Obraz" --- > "Auto-kontrast".

      

     Kolejnym i ostatnim krokiem w naszej pracy jest zapisanie pliku którym jest zdjęcie panoramiczne. By zapisać dany plik należy wybrać polecenie z paska narzędzi tekstowych "Plik" --- > "Zapisz jako" --- > Format pliku: JPEG/ JPG i po lewej stronie okna dialogowego w którym właśnie wybraliśmy format zdjęcia wybieramy miejsce gdzie chcemy by nasz komputer nam je zapisał, np. "Pulpit".

     

     
     
     

     Szczegóły zdjęcia:
  • wymiary: 10376x2566
  • przysłona: f/5.6
  • czas ekspozycji: 60s
  • ISO: 250
  • długość ogniskowej: 55 mm

  1. 

      

     Szczegóły zdjęcia:
  • wymiary: 14492x2681
  • przysłona: f/5.6
  • czas ekspozycji: 50s
  • ISO: 100
  • długość ogniskowej: 55 mm

   

 

 Krajobraz jest to przyroda uwieczniona na zdjęciu w danym momencie i określonym czasie w konkretnej porze roku. By wykonać dobry krajobraz należy ustawić aparat na statywie, ustawić dużą głębię ostrości i długi czas naświetlania. Przy fotografii krajobrazowej należy się starać by były widoczne planowości na zdjęciu.  Obraz przedstawia kompozycję poziomą, statyczną oraz perspektywę barwną. Znajduje się na nim Strzelnica, gdzie spomiędzy gałęzi drzew prześlizgują się promienie słoneczne padając prosto na drogę. 
Niektóre informacje o zdjęciu:
- wymiary: 2448 x 1376
- rozdzielczość w pionie: 350 dpi
- rozdzielczość w poziomie 350 dpi
- głębia w bitach: 24
- jednostka przysłony: f 8
- czas ekspozycji: 320 s
- szybkość ISO: ISO-100
 - długość ogniskowej: 35 mm