Rembrandt van Rijn

Rembrandt pozostawił po sobie około 300 obrazów olejnych, 300 grafik i około 1000-2000 rysunków. Charakterystyczną cechą jego dzieł jest zafascynowanie efektami światła i głębokich cieni. Jego styl i technika ewoluowały z biegiem lat, jednak zamiłowanie do dramatycznego oświetlenia malowanych scen zajmowało centralną pozycję w jego całej twórczości, tak malarskiej jak graficznej. Obrazy malowane są z olbrzymią swobodą, im później tym bardziej szerokimi, swobodnymi pociągnięciami pędzla. Potężnym środkiem malarskim Rembrandta był światłocień, w sposób jemu właściwy stosowany, będący połączeniem światła i cienia, zmroku, z którego wyłaniają się postacie, oraz jasnych promieni. Rembrandt stosował mistrzowski światłocień zbliżony do dzieł np. Caravaggia, jednak w przeciwieństwie do włoskiego malarza, światło u Rembrandta ma charakter raczej metafizyczny niż ekspresyjny, a jego źródło jest często trudne do ustalenia . W latach ok. 1630 następuje u Rembrandta zmiana kolorytu, z zimnych tonów niebieskawo zielonkawych na ciepłe, złoto-brązowe. Około roku 1640 pojawiają się w jego dziełach silna czerwień i głęboki ton żółty, ostatnie zaś 20-lecie jego twórczości charakteryzują silniejsze efekty kolorystyczne i znacznie szerszy sposób malowania.

Rembrandt zwany jest „malarzem duszy” w przeciwieństwie do Rubensa, malarza ciała. Ujmuje on wszystkie zjawiska głęboko: początkowe dzieła jego cechuje dramatyczne napięcie, jednak prace późniejszego okresu twórczości są coraz spokojniejsze i bardziej pełne duchowego pogłębienia. Przez całe życie malował z wielkim zamiłowaniem autoportrety. Powstało ich niemal 100, w tym około 20 grafik, tworząc w ten sposób „pamiętnikarski” zapis zmian jakie życie i doświadczenia wycisnęły na jego twarzy. Serię zapoczątkował w roku 1627 portretem własnym jako młodego mężczyzny, ukrywającego twarz w cieniu. Jednym z ostatnich dzieł jest płótno z 1669 roku, z którego spogląda na nas stary, poszarzały i pomimo uśmiechu, zmęczony życiem człowiek zapadający się w ciemność. Obraz powstał tuż przed śmiercią artysty.
Spuścizna artystyczna Rembrandta jest bardzo bogata. W Lejdzie w latach 1617-1631 powstały portrety własne, portrety krewnych , sceny biblijne: Ofiarowanie Chrystusa w świątyni, Samson i Dalila, Grosz czynszowy i inne, dalej przedstawienia starców, czytających lub rozmyślających w mrocznych wnętrzach. Prawie wszystkie obrazy Rembrandta tego okresu są małego formatu, malowane z wielką dokładnością. W pierwszych latach pobytu w Amsterdamie zyskał rozgłos jako świetny portrecista. W okresie tym powstały znakomite portrety: Lekcja anatomii Doktora Tulpa (1632), Pisarz (1631), Budowniczy okrętów z żoną (1633), Dama z wachlarzem (Londyn), grupa przedstawiająca kaznodzieję Anslo, pocieszającego kobietę w żałobie (1641) i inne. Z licznych autoportretów Rembrandta z tego okresu (lata 30. XVII. w.) najlepsze znajdują się w Luwrze w Paryżu, w Galerii Uffizi we Francji i w galeriach: drezdeńskiej, londyńskiej, haskiej i berlińskiej. Silnym napięciem dramatycznym odznaczają się: Ofiara Abrahama (1635) i Oślepienie Samsona (1636). Ofiara Manoaha (1641) zapowiada już spokój i barwność dojrzałego okresu. Piękno aktu kobiecego wykazuje Danae (1636). Z okresu tego wyliczyć jeszcze należy małego formatu sceny Nowego Testamentu, spośród których Męka Pańska (1634) i Chrystus jako ogrodnik (1638) wysuwają się na plan pierwszy.

W roku 1642 powstał sławny obraz zwany Straż nocna, stanowiący punkt zwrotny w twórczości Rembrandta od silnego realizmu lat 30. do pewnego wizjonerstwa i mistycyzmu. Ze zbiorowych portretów tej epoki najsławniejsze: Lekcja anatomii Doktora Deymana (zachowany częściowo) i obraz Stalmeesters (zarząd cechu sukienników). Z dojrzałego okresu twórczości Rembrandta najpiękniejsze są portrety: Nik. Bruyningh (1652), burmistrza Jana Sixa (1654), syna Tytusa, Hendrikje, autoportrety, wreszcie liczne popiersia starych Żydów. Znaczny dział zajmują w twórczości Rembrandta tego okresu sceny ze Starego i Nowego Testamentu, jak małego formatu Zuzanna wśród starców (1647), Tobiasz (1645 i 1650) itd. Następnie potężne kompozycje: Błogosławieństwo Jakuba (1654), Saul i Dawid (ok. 1659) i Powrót marnotrawnego syna (ok. 1665). Z obrazów religijnych powstały jeszcze: Św. Rodzina (1644, 1645, 1646), Emaus (ok. 1650; 1648). Rzadko malował Rembrandt martwe natury: Rozpłatany wół itp., niezbyt też często krajobrazy, pojawiające się w jego twórczości od roku 1635.

Rembrandt był znakomitym twórcą, ponieważ w niezwykły sposób przelewał na obraz swe wyobrażenia i myśli. Potrafił interpretować dane rzeczy inaczej od pozostałych ludzi. Według mnie był wybitnym artystą.  Sądzę także że odróżniał się od innych sposobem pokazywania świata.

Fotografując rzeczy można w atrakcyjny sposób ukazać kształt, barwę i fakturę. Wszystko zależy od wykorzystanego światła i oryginalnego punktu widzenia.

Fotografowanie faktury nie zawsze musi się wiązać z dużym zbliżeniem do detalu. Wystarczy za pomocą o długiej ogniskowej wyodrębnić interesujący szczegół. Fakturę może więc tworzyć choćby gęsta ściana lasu.

Fotografując fakturę zazwyczaj skupiamy się wtedy na dużym zbliżeniu, które pozwoli wyodrębnić interesujący nas niewielki fragment rzeczywistości. W tym wypadku rolę dużej odległości, pozwalającej z dystansu ocenić sytuację, pełni różnica skali między fotografem a fotografowanym obiektem (np. pokrytym efektownymi żyłkami liściem). A warto zainteresować się właśnie dużymi zbliżeniami, ponieważ fascynujące wzory kryją się często w najmniej spodziewanych, ale bardzo bliskich miejscach wokół nas. Przyda się wtedy prawdziwy obiektyw makro (pozwalający na osiągnięcie powiększenia w skali 1:1) lub funkcja makro, jeśli fotografujemy cyfrówką z wbudowanym obiektywem. W drugim przypadku z łatwością będziemy mogli zbliżyć się do fotografowanego obiektu na niewiele ponad centymetr od przedniej soczewki. Dzięki wykorzystaniu teleobiektywu możemy podkreślić rytmi- czność powtarzania się pewnych elementów. Obiekty znajdujące się w oddali, mimo że może je dzielić duża odległość, sprawiają wrażenie, jakby stały blisko siebie.

 

Efekt spiętrzenia najlepiej widać przy zastosowaniu szczególnie długich ogniskowych i bardzo odległych obiektów – np. dachów budynków w panoramie miasta.

                                                 Retusz 

 Retusz oznacza poprawianie fotografii, poprzez jej odnowienie, zmianę barwną fotografii, wykadrowanie, poprawę szczegółów, a także zmiany poza obszarem kadru np. dodanie ramki. Retuszem jest również wykreowanie fotografii na styl dawnych fotografii.

 

Do retuszu można poddać nie tyko twarze ludzi itp. lecz także takie rzeczy jak na przykład okładki starych książek. Można tego dokonać m.in. w programie Adobe Photoshop CS6 dzięki takim narzędzia jak rozmywanie, stempel, łatka, pędzel itp, w zależności od tego, co oddajemy obróbce i potrzebom popraw danych elementów.

Polecenia do wykonania retuszu:

1. Włączamy komputer. Podłączamy do gniazdka USB w komputerze czytnik kart, w którym włożyliśmy już kartę z aparatu. Otwieramy program Adobe Photoshop CS6.
2. Otwieramy obraz poprzez wybranie przycisku w pasku głównego menu poprzez wybranie przycisku "Plik" ---> "Otwórz" i wybieramy zdjęcie poprzez polecenie "Komputer" Karta (np.) SD.
3. Pojawi nam się obraz, który chcemy polepszyć. 
4. W programie Adobe Photoshop CS6 retuszujemy zdjęcie wybierając z paska narzędzi narzędzia, które według nas są potrzebne do poprawy starego lub pobrudzonego zdjęcia.
5. Tymi narzędziami mogą być: pędzel, stempel, łatka itp. Przykładem wykonania takiej czynności może być na przykład "łatka". Dzięki temu przyrządowi możemy zaznaczyć prawym przyciskiem myszy, nieustannie trzymając pewien obszar, następnie puścić myszkę, z kolei powtórnie prawym przyciskiem myszy przesunąć ten obszar w inne, czyściejsze miejsce obrazu, na które chcemy go zamienić. 
6.  Należy również pamiętać, iż zdjęcie można odpowiednio skadrować, poprzez wybranie lewym przyciskiem myszy w pasku narzędzi polecenie "kadruj", zaznaczając na zdjęciu poprzez kliknięcie i przeciągnięcie zaznaczenia-cały czas trzymając przycisk myszy- kwadrat, bądź prostokąt. By zatwierdzić nowy wymiar skardowanego przez nas zdjęcia, wystarczy puścić przycisk myszy i nacisnąć na klawiaturze od komputera przycisk "Enter", następnie pojawi nam się na ekranie monitora nowe okno w dialogowym, w którym wybierzemy polecenie "kadruj". Przy kadrowaniu należy pamiętać, by zachować proporcje oryginalnego zdjęcia, a także nie należy zbyt powiększać, by w rezultacie nie zmniejszyła się rozdzielczość obrazu, co daje złej jakości zdjęcie.
7. Gdy uznamy że zdjęcie jest już idealnie poddane poprawie, zapisujemy je wybierając polecenie z paska głównego menu Plik---> Zapisz jako----> OK i możemy wyłączyć dany program. Gdy już to dokonamy, wyłączamy również komputer poprzez wybranie polecenia w lewym dolnym kącie ekranu monitora na pasku menu polecenie "Start" ---> "zamknij" ----> "wyloguj"